به گزارش قدس آنلاین، آیت‌الله عبدالله جوادی آملی در دیدار جمعی از اعضاء همایش ملی اتحاد حقوقی جهان اسلام با بیان اینکه «سرمایه قوی و غنی برای اتحاد، بیش از دیگران در اختیار حوزه‌های علمیه است» بیان کرد یک سرمایه بسیار قوی و غنی برای رسیدن به اتحاد بلکه رسیدن به وحدت در اختیار ماست که در حال حاضر در حوزه‌ها مهجور مانده است و آن توجه به جایگاه عقل است.

وی ادامه داد: حوزه‌های علمیه در حال حاضر به نقل وابسته است، در حالی که آن نقلی که به عقل تکیه داشته باشد انسان را راضی می‌کند و به عمل وا می‌دارد.

این مرجع تقلید خاطرنشان کرد: اگر رهبری حوزه‌ها به دست عقل باشد و به جایگاه عقل توجه شود، خروجی حوزه قابل قبول برای همگان بوده و ایجاد اتحاد خواهد کرد.

آیت‌الله جوادی آملی تصریح کرد: در بخش‌های علمی سلسله اموری هستند که تنها مسؤول درک و فهم هستند که از آنها به عقل نظری یاد می‌شود و یک سلسله امور تنها مسؤول کار و عمل هستند که به آنها عقل عملی گفته می‌شود. این دو بخش با همه وابستگی که با هم دارند اما در آن مراحل دقیق علمی از هم جدا می‌شوند. سرّ اینکه ما عالم بی عمل داریم معزول بودن همین عقل عملی است در حالی که عقل نظری در این شخص ممکن است بسیار فعال باشد.

وی با اشاره به آیات قرآن کریم اظهار کرد: اتحاد با سفارش و موعظه به وجود نمی آید؛ گاهی خود خداوند برخی را به تفرقه دچار می‌کند، خداوند می‌فرماید این اختلاف که غده سرطانی است، عذاب الهی است. یعنی خداوند برای عذاب عده‌ای آنها را به اختلاف دچار می‌کند، در نتیجه برای رسیدن به اتحاد لازم است ابتدا مشخص شود نوع اختلاف از چه سنخی است، آیا اختلاف در سلیقه است یا اختلاف در عقیده؟! اختلاف نظری است یا عذاب الهی؟! این مسئله خود یک همایش علمی می‌طلبد. اگر عقل آزاد باشد، کاملاً بین اختلاف زمینی و آن اختلافی که عذاب الهی است فرق می‌گذارد.

این مرجع تقلید خاطرنشان کردند: در طول تاریخ تشییع با اینکه گروه‌ها و فرقه‌های متعددی در تشیع وجود داشت و با وجود اختلافات نظری که این فرقه‌ها با یکدیگر داشتند هرگز با هم درگیر نشدند چون در اصل ولایت، مشترک بودند، این ولایت است که در میان شیعیان ایجاد وحدت کرده است.

آیت‌الله جوادی آملی تاکید کرد: ابتدا باید مشخص شود ما با چه علمی می‌توانیم جامعه را با هم متحد کنیم! چاره اتحاد میان مسلمانان تنها وحی و قرآن است، باید قرآن محور اتحاد مسلمان باشد، باید اصول ما وحیانی و عقلانی شود، همچنین به فطرت که زبان مشترک ماست تکیه کنیم، به عقل که زبان مشترک ماست توجه کنیم و بیشتر به آن بپردازیم و بدانیم ما سرمایه لازم برای رسیدن به وحدت را در اختیار داریم.